హరహరమహాదేవ్!

మా ఇంటి దేవుడు వేములవాడ రాజన్న.

శివుడు.

ఇక, శివరాత్రి అంటే నాకు వెంటనే వరంగల్‌లో నా చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలు గుర్తుకొస్తాయి.

పొద్దున్నే స్నానం, శివునికి దండం పెట్టుకోడం, అమ్మ చేసిన ప్రత్యేక ప్రసాదం, ఉడికించిన కందగడ్డలు .. ఇలా ఎన్నో.

ఇవన్నీ ఎలా ఉన్నా, శివరాత్రికి మా వీధిలో అందరూ ఉపవాసంతో జాగరణ చేసేవాళ్లు. గ్రూపులు గ్రూపులుగా.

భక్తి భక్తే .. కానీ తెల్లారేవరకు ఎలా జాగరణ చేయాలి అన్నది అసలు కొశ్చన్.

ఆడాళ్లు కబుర్లు చెప్పుకుంటూ, మగాళ్లు పేకాట ఆడుకుంటూ, చిన్న పిల్లలు ఏవేవో ఆటలాడుకుంటూ జాగరణ చేసేవాళ్లు. కొంచెం ఎదిగిన కుర్రాళ్లు మాత్రం, ఆరోజు సినిమాహాళ్లలో సెకండ్ షో తర్వాత ప్రత్యేకంగా వేసే రెండు మిడ్‌నైట్ షో లకు వెళ్లేవాళ్లు.


కట్ టూ అసలు పాయింట్ - 

శివరాత్రి అనగానే ఇప్పటికీ నాకు బాగా గుర్తొచ్చేవి రెండు: ఒకటి, నేను చిన్నప్పుడు నాన్ డిటెయిల్డ్ లో చదువుకున్న శివభక్తుడు గుణనిధి కథ. రెండు, బాపు గారు తీసిన భక్తకన్నప్ప.

గుణనిధి, కన్నప్ప .. ఇద్దరూ హార్డ్‌కోర్ శివభక్తులే.

వాళ్ల రేంజ్‌లో నేను కష్టాలు పడకపోవచ్చు కానీ, శివుడిపట్ల భక్తి విషయంలో మాత్రం ఇప్పుడు నా సిన్సియారిటీ సేమ్ టూ సేమ్.

ఇది మా ఇంటి దేవుడైన శివుడికి తెలుసు. నాకు తెలుసు.

కాకపోతే, మొన్నటిదాకా మా ఇంటిదేవుడైన శివుడ్ని కాస్త విస్మరించాను. ఆయన్నొక్కన్ననే కాదు. అసలు భక్తిమీదనే భక్తిలేదు నాకు ఇటీవలివరకూ.

నాలో ఈ భక్తి అనేది ఎంటరయ్యాక, ముందు కొంచెం సిన్సియర్‌గా నేను కనెక్ట్ అయ్యింది షిర్డీ సాయిబాబాకు. ఎందుకో నాకే తెలీదు. షిర్డీ సాయిబాబాకు, నాకూ మధ్య చాలా నడిచింది. అదంతా ఒక అద్భుతమైన పుస్తకంగా కూడా రాశాను. అయితే, ఆ పుస్తకాన్ని ఎప్పుడు బయటికి తెస్తానో నాకే తెలియదు.    

ఈమధ్యకాలంలో నాలో బాగా గాఢతను పెంచుకొంటున్న ఈ భక్తి ఒక మూఢత్వం కాదు. ఇటీవలివరకూ నేను విస్మరించిన ఒక క్రమశిక్షణ.

"రెలిజియన్ ఈజ్ ఏ మ్యాన్ మేడ్ థింగ్" అన్న నిజం నాకు తెలుసు. 'దేవుడు' అన్న కాన్సెప్ట్ అందులో ఒక భాగం అని కూడా నాకు తెలుసు.

అయినా ఈ పోస్ట్ రాస్తున్నాను.

చాలామంది నవ్వుకుంటారని కూడా నాకు తెలుసు.

అయినా నేనీ పోస్ట్ రాస్తున్నాను.

ఎందుకలా అంటే నేనిప్పుడేం చెప్పను.   

అది ఎవరికివాళ్లకు అనుభవం మీద మాత్రమే తెలుస్తుంది.

జీవితంలో ఎవ్వరు ఎంత ఎదిగినా, ఎగిరెగిరిపడ్దా, ఎన్ని లాజిక్కులు మాట్లాడినా, ఎంత ఈగోతో చెలరేగినా .. అందరూ చివరికి ఏదో ఒక శక్తికి సరెండర్ అవ్వాల్సిందే.

ఆ శక్తికి మనం పెట్టుకొనే పేరు ఏదైనా కావొచ్చు. కానీ, సరెండర్ అవ్వక మాత్రం తప్పదు.

అదే జీవితం. అదే ఆధ్యాత్మికమ్.

ఆధ్యాత్మికంలో ఉండే ఆ కిక్కే వేరు. అందుకే, మహా రచయిత చలం లాంటివాడు కూడా చివరికి రమణమహర్షి ఆశ్రమం చేరక తప్పలేదు.