Sunday 30 October 2016

హ్యాపీ దీపావళి!

జనవరి ప్రారంభంలో న్యూ ఇయర్, సంక్రాంతిల నుంచి .. సంవత్సరం చివర్లో దీపావళి, క్రిస్‌మస్ దాకా కనీసం ఒక డజన్ పండుగలూ పబ్బాలూ గట్రా వస్తాయి.

ఇంతకుముందులా ఫోన్ కాల్స్ ద్వారానో, లేదంటే పర్సనల్‌గా కలిసి మొహం మీదనో గ్రీటింగ్స్ చెప్పుకోవడం అనేది ఇప్పుడు దాదాపు అవుట్‌డేటెడ్ అయిపోయింది.

ఇప్పటి స్టయిల్ పూర్తిగా వేరే.

టెక్‌స్ట్ మెసేజ్‌లు. వాట్సాప్‌లు. ఫేస్‌బుక్ పోస్టులు, ట్వీట్‌లు, స్కయిప్ కాల్స్ .. ఎట్సెట్రా.

ఏదైతేనేం - పైనచెప్పుకున్న ప్రతి పండగ సందర్భంలోనూ "హ్యాపీ అండ్ ప్రాస్పరస్" అనే రెండు ముఖ్యమైన పదాల్ని మర్చిపోకుండా ప్రిఫిక్స్ చేసి, నానారకాలుగా గ్రీటింగ్స్ చెప్పుకుంటున్నాం మనం.

అలా చెప్పినంత మాత్రానో, "సేమ్ టూ యూ" అని చెప్పించుకున్నంత మాత్రానో, ఉట్టి పుణ్యానికే ఎవ్వరికీ సంతోషాలూ డబ్బులూ రావు.

వాటికోసం ఏంచేయాలో అది చేస్తేనే అవి వస్తాయన్నది జస్ట్ కామన్ సెన్స్.

కానీ, ఆశించడంలో తప్పులేదు. అదో ఆనందం. అదో తుత్తి.

ఇష్టం ఉన్నా లేకపోయినా, ఇలాంటి కొన్ని ఫార్మాలిటీస్ నుంచి అంత ఈజీగా తప్పించుకోలేం.

బికాజ్ ..

అప్పుడెప్పుడో అరిస్టాటిల్ చెప్పినట్టు "మ్యాన్ ఈజ్ ఏ సోషల్ యానిమల్". (ఆఫ్‌కోర్స్, వుమన్ కూడా!)

కాబట్టి కొన్ని తప్పవు.

ఆక్రమంలోనే ఇప్పుడు నా తుత్తికోసం ..

విష్ యూ ఏ వెరీ హ్యాపీ అండ్ ప్రాస్పరస్ దీపావళి .. :) 

Monday 24 October 2016

మూడు ముక్కలాట!

అవును. జీవితం మూడు ముక్కలాటే.

"ఆశ, కోరిక, అవసరం .. ఈ మూడే ప్రపంచాన్ని నడిపిస్తున్నాయి" అంటూ బులెట్ షాట్‌లా ఒకే ఒక్క మాటతో జీవిత సారాంశాన్ని చెప్పేశాడు నా మిత్రుడు శ్రీనాథ్.

ఎంత నిజం!

ఇందులో మరో ట్విస్ట్ ఏంటంటే, ఈ మూడింటి అర్థం, పరమార్థం, లక్ష్యం .. అన్నీ ఒక్కటే!

మనం అనుకున్నది పొందటం.

ఆశలు, కోరికలు ఒక స్థాయివరకే. తర్వాత ఈ రెంటికీ అంత విలువుండదు. జస్ట్ బుల్‌షిట్. చాలా లైట్ తీసుకుంటాం.

నామటుకు నేను ఇప్పటికే ఈ మూడు ముక్కల్లో మొదటి రెండు ముక్కల్ని పడేశాను. ఇంక నా చేతిలో మిగిలిన ముక్క ఒక్కటే.

అవసరం.

నిజానికి ఈ చివరి ముక్కకే ఎంతో పదును ఉంటుంది. మొదటి రెండు ముక్కల అనుభవం తర్వాత!

ఈ ముక్కతో అనుకున్నది ఏదైనా సాధిస్తాం.

అవసరం కాబట్టి ..  

Wednesday 19 October 2016

బోట్ ప్రమాదాలెందుకు జరుగుతాయి?

26 ఫిబ్రవరి 1990.
నాగార్జునసాగర్ ఎక్స్‌కర్షన్.

దాదాపు 26 సంవత్సరాలు కూడా గడిచింది కాబట్టి .. చాలామందికి గుర్తుండకపోవచ్చు. ఎట్‌లీస్ట్ కొంతమంది స్టూడెంట్స్‌కు, స్టాఫ్‌కు గుర్తుండే ఉంటుందని అనుకుంటున్నాను.
ఇక్కడ విషయం మన ఎక్స్‌కర్షన్ కాదు.

నదుల్లో, కాలువల్లో బోట్ ప్రమాదాలు ఎలా జరుగుతాయో నేను చాలా లైవ్‌గా గుర్తించాను.

సుమారు 300 ప్లస్ స్టూడెంట్స్, స్టాఫ్ కు ఆరోజు అక్కడున్న ఒక్క బోట్ సరిపోదు. రెండు ట్రిప్స్ వేయడానికి లేదు. మామూలుగా ఎక్కువమంది ఉన్నప్పుడు అదే బోట్‌కు పక్కన ఫ్లాట్‌గా పెద్దగా ఉండే ఒక చెక్క బల్లని తాళ్లతో కడతారు. ఆరోజు వాళ్లు అదే చేశారు. అందరం ఎక్కాం.

సరిగ్గా మధ్యలోకి వెళ్లాక ఏదో టెక్నికల్ ప్రాబ్లమ్‌తో బోట్ ఆగిపోయింది!

నీళ్లలో బోట్ వెళ్తున్నప్పుడు ఏంకాదు కానీ, అదే బోట్ నది మధ్యలో ఉండి ఆగినప్పుడు పరిస్థితి పిచ్చి డేంజెరస్‌గా ఉంటుంది. మన బోట్ విషయంలో కూడా అదే జరిగింది.

సాగర్ మధ్యలో ఆగిన బోట్ నీళ్ల ఊపుకి ఒక ఉయ్యాలలాగ ఊగుతోంది. దానికి తోడు పక్కన తాళ్లతోకట్టిన చెక్క బల్ల. దానిమీద ఇంకో 100 మంది స్టూడెంట్స్! దాని పరిస్థితి మరింత దారుణం.

ఏ చిన్న షేక్ వచ్చినా .. జరగరానిది జరిగిపోతుంది. మొత్తం ఓవర్ క్రౌడెడ్ బోట్, దానికి తాళ్లతో కట్టిన మరో అదనపు బరువు ఆ చెక్క బల్ల .. దానిమీద మరో 100 మంది!

అంతా తళ్లకిందులవ్వడానికి ఒక్క క్షణం చాలు.

ఎవరికివాళ్లు పైకి మామూలుగానే వున్నా, లోపల్లోపల మాత్రం భయంగానే వున్నాం మేము.
అప్పుడు సెల్ ఫోన్స్ కూడా లేవు ఇలాంటి సిచువేషన్‌లో ఉన్నాం అని ఎవరికైనా చెప్పడానికి. ఒకవేళ చెప్పగలిగినా, అప్పటికప్పుడు అక్కడికొచ్చి 300 మందిని కాపాడగలిగేంత సీన్ అక్కడ లేదు. అది వేరే విషయం.

సుమారు 40 నిమిషాల టెన్షన్ తర్వాత బోట్ రిపేర్ అయ్యి కదిలింది.

అందరం హాప్పీగా ఇంకో చివరనున్న నాగార్జునకొండకెళ్లాం. అన్నీ చూసాం. ఎంజాయ్ చేసాం. అక్కడ క్యాంటీన్‌లో తిన్నాం. మళ్లీ తిరిగి అదే బోట్ ప్లస్ చెక్కబల్లపైన మళ్లీ అదే 300 + మంది సేఫ్‌గా వెనక్కి వచ్చేశాం.

ఆల్ హాపీస్ ..

సో, ఇక్కడ పాయింట్ ఏంటంటే .. కెపాసిటీని మించి ఎప్పుడూ బోట్ ఎక్కవద్దు. అక్కడ బోట్ నిర్వాహకులకు అది మామూలే కావచ్చు. ఏదైనా జరగరానిది జరిగితేనే కష్టం.
మన విషయంలో .. కెపాసిటీకి డబుల్ కంటే ఎక్కువమందిమి ఎక్కాం. అది కూడా చాలా రిస్కీ పధ్ధతిలో.
^^^
(This was actually posted by me yesterday night in Jawahar Navodaya Vidyalaya, Maddirala, Closed Facebook Group. Just copy pasted here to share it on my blog.)

Monday 17 October 2016

కవిత, బతుకమ్మకు ప్రతీక!

ఎం పి గా పార్లమెంట్‌లో అది తన తొలి స్పీచ్.

అయినా ..

వెరీ కాన్‌ఫిడెంట్, డిగ్నిఫైడ్ అండ్ డీసెంట్.

ఎలాంటి తడబాటు లేకుండా మంచి ఇంగ్లిష్‌లో దడదడలాడించేశారు. స్పీచ్‌లో అక్కడక్కడా ఓ రెండు మూడుసార్లు హిందీకూడా తనకు బాగా వచ్చునని చెప్పకనే చెప్పారు.

తెలంగాణ రావడానికి ముఖ్య కారకులైన సమస్త తెలంగాణ ప్రజానీకాన్ని, కె సి ఆర్ గారిని, అటు సోనియా గాంధీని, ఇటు సుష్మా స్వరాజ్‌ను గురించీ ప్రస్తావించారు.

ప్రైమ్ మినిస్టర్‌ను, పార్లమెంట్‌లోని ఇతర పెద్దలనందర్నీ గౌరవిస్తూనే, అదే స్పీచ్‌లో అంటించాల్సిన చురకలన్నీ వరసపెట్టి అంటించారు కూడా:  

ప్రెసిడెంట్ తన స్పీచ్‌లో కొత్తగా ఏర్పడిన 29 వ రాష్ట్రం అయిన తెలంగాణకు కనీసం శుభాకాంక్షలు చెప్పలేదన్నారు.

పోలవరం గురించీ .. ఆర్డినెన్స్ ద్వారా ఏపిలో కలిపిన 7 మండలాల్లోని ఆదివాసీల సంక్షేమం కోసం చెయ్యాల్సిన దానిగురించి కూడా చెప్పారు.


కట్ టూ కష్మీరీ పండిట్స్ - 

మరోసారి అదే పార్లమెంట్‌లో .. తన ఇంకో స్పీచ్‌లో .. కష్మీరీ పండిట్స్ గురించి దడదడలాడించేశారు ఇదే ఎం పి గారు.

నాకు తెలిసి .. ఏపీ, తెలంగాణలకు సంబంధించిన ఎం పి లెవరూ పార్లమెంట్‌లో ఇప్పటివరకూ ఈ అంశం మీద అసలు మాట్లాడి ఉండరు అనుకుంటున్నాను. ఒకవేళ మాట్లాడి ఉన్నా, ఖచ్చితంగా ఇంత లోతుగా సమస్యను అధ్యయనం చేసి ఉండరని నా గట్టి నమ్మకం.

ఈ విషయంలో ఇంత నమ్మకంగా నేను చెప్పగలగడానికి కారణం కూడా ఒకటుంది.

సీనియర్ మోస్ట్ ది గ్రేట్ అద్వానీ గారు లేచి, ఇదే అంశం గురించి తర్వాత మాట్లాడుతూ, అప్పటిదాకా మాట్లాడిన ఈ ఎం పి ని ఒకటికి నాలుగుసార్లు మెచ్చుకున్నారు.

దటీజ్ ఎం పి.

ఆ ఎం పి ఎవరో కాదు.

కల్వకుంట్ల కవిత.

తెలంగాణ జాగృతి సారథి. ముఖ్యమంత్రి కె సి ఆర్ గారి కూతురు.


కట్ టూ మన బంగారు బతుకమ్మ -

ఒకప్పుడు రాష్ట్ర అసెంబ్లీలో తెలంగాణ అన్న పదాన్నే నిషేధించారు. తెలాంగాణ సంస్కృతికి ప్రతీక అయిన బతుకమ్మను ఎగతాళి చేశారు. ఆ బతుకమ్మ ఆడే తెలంగాణ ఆడబిడ్డల్ని అవహేళన చేశారు.

అదిప్పుడు చరిత్ర.

తెలంగాణ అవతరణకు ముందు కథ.

తెలంగాణ జాగృతి ఏర్పాటుకు ముందు కథ.

మరిప్పుడో?

ఎక్కడ విన్నా "జై తెలంగాణ!" .. "జై కె సి ఆర్!"

ఎక్కడ చూసినా .. బంతిపూలు, చామంతులు, నందివర్ధనాలు, తంగేడుపూలు, రంగులద్దిన గునుగు పూలు. ఆ పూలతో పేర్చిన బతుకమ్మలు. ఆ బతుమకమ్మలను ఆనందంగా ఆడే ఆడబిడ్డలు.

అది కూడా ఏదో ఆషామాషీగా కాదు. గిన్నిస్ రికార్డు బద్దలయ్యేలా!

అంతేనా .. నో.

ఒక్క తెలంగాణలోనే కాదు. ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఉన్న తెలంగాణ ప్రజలందరిలోనూ అంబరాన్నంటిన ఇదే ఆనందం.

ఒక్క రాజకీయంగానే కాదు. సాంస్కృతికంగా కూడా.

దుబాయ్ నుంచి డెన్మార్క్ దాకా .. 17 రోజులు, 9 దేశాలు. అవిశ్రాంత తెలంగాణ సాంస్కృతిక పునరుజ్జీవ సంకల్ప యాత్ర.

ఎక్కడికెళ్లినా తెలంగాణకు జేజేలు, మన బంగారు బతుకమ్మకు హార్దిక ఆహ్వానాలు.

ది రినైజెన్స్ ఆఫ్ బతుకమ్మ ..

మన బతుకమ్మకు మళ్లీ కళ వచ్చింది.

ఈ కళ ఏ స్థాయిలో వచ్చిందంటే .. ఇప్పుడు ప్రతి తెలంగాణ ఆడబిడ్డ గర్వంగా బతుకమ్మను పేర్చుతోంది. ఆడుతోంది. పాడుతోంది. పోటీలుపడి సెల్ఫీలు దిగుతూ ఫేస్‌బుక్ నిండా తన ఆనందాన్ని ఆవిష్కరిస్తోంది.

మొన్నటి బతుకమ్మ పండుగకు ఫేస్‌బుక్ నిండా, బతుకమ్మలతో ఎన్ని లక్షల సెల్ఫీలు పోస్ట్ చేశారో ఒక్కసారి అలా గుర్తుకుతెచ్చుకోండి.

"వావ్!" అని జకెర్‌బర్గే జెర్క్ తినుంటాడు.

క్రెడిట్ గోస్ టూ ..

కవిత, మన బతుకమ్మకు ప్రతీక.

రియల్లీ హాట్సాఫ్ ..   

Wednesday 12 October 2016

నిర్ణయం విలువెంత?

నాకత్యంత ప్రియమైన ప్రపంచస్థాయి నవలారచయితల్లో బుచ్చిబాబు ఒకరు.

ఆయన రాసిన ఒకే ఒక్క నవల .. "చివరకు మిగిలేది".

"గడ్డిపోచ విలువెంత?" అన్న సింపుల్ వాక్యంతో ఆ నవల ప్రారంభమవుతుందని  నాకింకా గుర్తుంది. అదిక్కడ కోట్ చేయడం ఎంతవరకు కరెక్ట్ నిర్ణయమో చివర్లో చూద్దాం.


కట్ టూ మన నిర్ణయాలు -
 

జీవితంలోని ప్రతిదశలోనూ ఎప్పటికప్పుడు వందలాది నిర్ణయాలు తీసుకుంటూవుంటాం మనం.

ఇష్టమైన పెన్ కొనుక్కోవడం నుంచి, పెళ్లిదాకా.
ఏదో ఓ కోర్స్ చదివి, మరేదో ఉద్యోగంలో చేరేదాకా.
ఏదో ఓ లోపల్లోపలి అతిచిన్న గోల్‌తో మరేదో ఇష్టంలేని ప్రొఫెషన్‌లో చేరి ఇరుక్కునేదాకా.

జీవితమంతా ఎన్నో నిర్ణయాలు.

చిన్నవీ, పెద్దవీ.

కానీ, మనం తీసుకొన్న ఒక నిర్ణయం తప్పని తర్వాత తెలిసినా .. వెంటనే దాన్ని సరిచేసుకొనే మరో కొత్త నిర్ణయం తీసుకోలేనప్పుడే అసలు చిక్కంతా!


కట్ బ్యాక్ టూ మన గడ్డిపోచ - 

ఎవరో ఏదో అనుకుంటారనో, లేదా అందరి దృష్టిలో బాగుండాలనో .. ఇష్టం లేకపోయినా, ఈగో అడ్డొచ్చినా, ఎంత కష్టమయినా .. ముందు తీసుకున్న ఆ నిర్ణయానికే కట్టుబడి ఉండటం అనేది ఓ పెద్ద తప్పుడు నిర్ణయం!

విషయం చిన్నది కావొచ్చు, పెద్దది కావొచ్చు. ఫలితాల్నిబట్టి ఎప్పటికప్పుడు తన నిర్ణయాల్ని మార్చుకోలేనివారు ఎవరైనా సరే వారి జీవితంలో చాలా కోల్పోతారు. లేదా జీవఛ్చవంలా బ్రతుకుతుంటారు. పరోక్షంగా మరెందరి జీవితాలో ప్రభావితం కావడానికి కారణమవుతారు.
ఈలోగా జీవితం తెల్లారిపోతుంది.

ఇలా జీవితాల్ని తెల్లార్చుకొనేవారు సమాజంలో 99% ఉంటారు. మిగిలిన ఆ ఒక్క శాతం మంది మాత్రమే ఎప్పటికప్పుడు నిర్ణయాల్ని మార్చుకొంటూ సిసలైన గట్స్‌తో ముందుకెళ్తుంటారు. అనుకున్న జీవితాన్ని అనుభవిస్తుంటారు.

అదీ తేడా.

ఈలెక్కన మనం తీసుకొనే ఒక నిర్ణయం విలువెంత?

ఒక గడ్డిపోచంత.     

Friday 7 October 2016

ఆనందోబ్రహ్మ!

ఇంగ్లిష్‌లో ఓ సామెత ఉంది.. "మైండ్ చేంజెస్ లైక్ వెదర్!" అని.

ప్రారంభంలోనే ఎందుకీ సామెత చెప్పానో ఈ బ్లాగ్ పోస్ట్ పూర్తిగా చదివాక మీకు తెలుస్తుంది.

నేను సినిమాల్లో ఉన్నన్ని రోజులు కొన్ని పనులు చేయలేను అని మొన్నటివరకూ అనుకొనేవాణ్ణి. కానీ అది నిజం కాదని నేనే ప్రాక్టికల్‌గా తెలుసుకున్నాను.

ఎవరో ఏదో అనుకుంటారనో, లేదంటే మనం చేసే ఒక పని, మనమే చేసే ఇంకోపనిమీద వ్యతిరేక ప్రభావం చూపిస్తుందనో అనుకోవడం ఉట్టి అవివేకం.

మన గురించి అనుకునేవాళ్లెవరూ మన ఫోన్ బిల్స్ కట్టరు, మన ఫ్లైట్ టికెట్స్ బుక్ చేయరు. అవసరంలో మనల్ని ఆదుకోరు. అలాంటి ఎవరో ఏదో అనుకుంటారని మనం అనుకోవడం పెద్ద ఫూలిష్‌నెస్.

ఈ యాంగిల్లో చూసినప్పుడు, అనవసరంగా మనల్ని మనమే అణగతొక్కేసుకుంటున్నామన్నమాట!

సో, నా మైండ్‌సెట్ పూర్తిగా మార్చేసుకున్నాను.

ఎవరైనా, ఎన్ని పనులైనా, ఏకకాలంలో చేయొచ్చు. అది ఆయా వ్యక్తుల సామర్థ్యం మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. ప్రపంచస్థాయిలో సక్సెస్‌పీపుల్ అంతా ఏకకాలంలో ఎన్నోరకాల పనుల్లో, వృత్తుల్లో, వ్యాపకాల్లో, వ్యాపారాల్లో మునిగితేలుతున్నవాళ్లే!  

మన ప్రయారిటీలనుబట్టి, ఏయే పనులు ఎప్పుడు చేయాలో, అప్పుడు అలా వాటికవే జరుగుతూపోతుంటాయి. అలా చేయడానికి మనం అతి సహజంగా అలవాటుపడిపోతాం.

ఇప్పుడు నేనీపనిని అత్యంత ఈజీగా, విజయవంతంగా చేయగలుగుతున్నాను. నేను చేస్తున్న ఏపనీ నా మరోపనికి అడ్డురావడంలేదు. విచిత్రంగా అన్ని పనులూ చాలా ఈజీగా జరిగిపోతున్నాయి.       


కట్ టూ ఆధ్యాత్మికమ్ - 

క్రియేటివిటీ, స్పిరిచువాలిటీ .. ఈ రెండూ నాకత్యంత ఇష్టమైన అంశాలు. ఈ రెండూ చూడ్డానికి విభిన్నధృవాల్లా అనిపిస్తాయి. కానీ, రెండింటి సోల్ ఒక్కటే.

ఆనందం.

కమర్షియల్ సినిమాలు చేసే ఒక దర్శకునిలో ఆధ్యాత్మిక చింతన ఉండకూడదా? ఆధ్యాత్మిక చింతన ఉన్న ఒక ఆర్టిస్ట్ బొమ్మలువేసి ఎగ్జిబిషన్ పెట్టకూడదా? భారీ వ్యాపారాల్లో మునిగితేలే ఒక బడా వ్యాపారవేత్త ఒక ఆధ్యాత్మిక చిత్రం నిర్మించకూడదా?

ఎవరు ఏదైనా చేయొచ్చు. ఏమైనా కావొచ్చు. ఏ స్థాయికైనా ఎదగొచ్చు. కానీ, చివరికి అందరి అంతిమ గమ్యం ఆధ్యాత్మికమే అవుతుంది. ఆ మార్పు తప్పదు.

ఒక అలెగ్జాండర్ కావొచ్చు. ఒక చలం కావొచ్చు. ఒక మహేష్‌భట్ కావొచ్చు. అందరూ అంతిమంగా అక్కడికి చేరినవాళ్లే.

ఈ నిజాన్ని చరిత్ర పదేపదే రుజువుచేసింది.

నిజానికి ఈరెండూ కలిసినప్పుడే మనం ఊహించని అద్భుతవిజయాలు మనల్ని వరిస్తాయి. మనం కోరుకున్న స్వేఛ్చ, ఆనందం మన సొంతమవుతాయి.

ఈ నిజాన్ని కూడా చరిత్ర పదేపదే రుజువు చేసింది.

అంతే తప్ప, అన్నీ వదిలేయడమే ఆధ్యాత్మికం కాదు .. కాకూడదు. 

Sunday 2 October 2016

ఆ ఒక్కటీ అడగొద్దు!

అది హాలీవుడ్ కావొచ్చు. బాలీవుడ్ కావొచ్చు. మన తెలుగువుడ్డు కూడా కావొచ్చు.

కేవలం 2-5 శాతం లోపు  సినిమాలు మాత్రమే ప్రేక్షకుల ఆదరణకు నోచుకుంటాయి. 'హిట్' అనిపించుకుంటాయి.

సినిమా పుట్టినప్పటినుంచీ ఇదే వ్యవహారం.

పెట్టుబడిని మించిన కలెక్షన్లతో ప్రేక్షకాదరణ పొందిందే హిట్. అంతేగానీ, ఎవరో ఒక పది మంది మేధావి క్రిటిక్స్‌కు వ్యక్తిగతంగా నచ్చినంతమాత్రాన అది హిట్ కాదు.

ఈ ప్రాక్టికల్ నిజాన్ని పక్కనపెట్టి, ఆయా సినిమాలని తీయడంలో వాళ్లు పడ్ద శ్రమని, వాళ్లు అనుభవించిన కష్టనష్టాలనీ, ఆ సినిమాల నిర్మాణ నేపథ్యాన్నీ కనీసం ఆలోచించకుండా .. ఎవరెవరో సినిమాల గురించి ఏదేదో రాస్తారు.

సోషల్ మీడియా పుణ్యమా అని ఇప్పుడు ప్రతివాడూ క్రిటిక్కే. సినిమా చూసినవాడూ, చూడనివాడూ కూడా ఏదో ఒకటి గిలికి కడిగిపారేస్తున్నారు.

ఫేస్‌బుక్ ఫ్రీ కదా! :)

ఇంకొందరేమో ఉచిత సలహాలనిస్తారు.

వాళ్లే క్రిటిక్స్. మేధావులు. అది వారి ప్రొఫెషన్. వారి హాబీ.

వీళ్లలో చాలామంది నాకు మిత్రులు. బాగా తెలిసినవాళ్లు. గౌరవ సీనియర్లు. అందరూ నాకిష్టమైనవాళ్లు.

మరి అవన్నీ అంతబాగా తెలిసిన వీళ్లంతా, వరసపెట్టి, హిట్టు మీద హిట్టు, ఎంతో ఈజీగా, ఎన్నో సినిమాలు తీయొచ్చుకదా?!

ఆ ఒక్కటీ అడగొద్దు వాళ్లను.

ఏదో ఒకటి రాసి ఫేస్‌బుక్‌లో పోస్ట్ చేయడం చాలా ఈజీ. దానికి ఒక్క రూపాయి కూడా ఖర్చుకాదు. కానీ .. లక్షలు, కోట్లు ఖర్చయ్యే సినిమా తీయడం మాత్రం అంత ఈజీ కాదు.

అది వాళ్లకూ తెలుసు. అందుకే, బై మిస్టేక్ కూడా వాళ్లా పని చేయరు.

కానీ, చేస్తే బాగుండునని నాబోటివాళ్ల సరదా.  జస్ట్ ఫర్ ఎ చేంజ్ .. :)