చాయిస్ ఎప్పుడూ మనదే!

అమెరికాలో ఒక దివాలా తీసిన వ్యక్తి - సర్వస్వం కోల్పోయి, పీకలదాకా అప్పుల్లో కూరుకుపోయిన స్థితి నుంచి, కేవలం మూడేళ్లలో 600 మిలియన్ల డాలర్లు సంపాదించాడు. అంటే, మన ఇండియన్ కరెన్సీలో సుమారు 2400 కోట్లు అన్నమాట!

"ఇదెలా సాధ్యమయ్యింది?" అని ఆయన్ని ప్రశ్నించినపుడు ఆ రహస్యాన్ని ఆయన కేవలం ఒకే ఒక్క వాక్యంలో చెప్పాడు - "నేను ఎప్పటినుంచయితే భారీ స్థాయిలో ఆలోచించటం మొదలెట్టానో, ఆ క్షణం నుంచే నా జీవితం పూర్తిగా మారిపోయింది!" 

ఆ వ్యక్తి ఇప్పటికి ఇంకెన్నో వందల కోట్లు సంపాదించాడు. క్రమంగా ఒక మిలియనేర్ ట్రెయినర్ గా మారిపోయి, ఆ రంగంలోనూ కోట్లు సంపాదిస్తున్నాడు. అతనే బ్రయాన్ ట్రేసీ.

ఇక్కడ భారీ స్థాయిలో ఆలోచించడం అంటే "థింకింగ్ బిగ్" అన్న మాట. సక్సెస్ సైన్స్ కు సంబంధించి ఈ రెండు పదాలకి చాలా అర్థం ఉంది. ఇంట్లో ముసుగుతన్ని పడుకొని, పగటి కలలు కనడం, ఆకాశానికి నిచ్చెనలు వేయడం "థింక్ బిగ్" ఎప్పుడూ కాదు. క్యాలిక్యులేటెడ్ రిస్క్ తో అతిపెద్ద లక్ష్యాల్ని నిర్దేశించుకొని, సంపూర్ణ సామర్థ్యంతో కృషి చేయడమే క్లుప్తంగా దీని నిర్వచనం. 

ఈ సందర్భంగా "లా ఆఫ్ ఇన్‌కమ్" గురించి కూడా కొంత తెలుసుకోవడం అవసరం. వ్యక్తిగా నీకు, వృత్తిపరంగా నీ నైపుణ్యాలకు మార్కెట్లో ఎంతమేరకు నీ విలువను పెంచుకోగలవు అన్నదాన్నిబట్టి నీ ఆర్థిక సంపాదన ఉంటుంది. ఇదే ఆదాయ సూత్రం. ఏ రంగంలోనివారికయినా ఈ సూత్రమే వర్తిస్తుంది. ఈ బేసిక్ ఎకనమిక్స్ తెలుసుకోకుండా ఎవ్వరూ ఆర్థికంగా ఎదగలేరు. దీనే మరో రకంగా కూడా చెప్పుకోవచ్చు…

జీవితం ఎప్పుడూ "నేను" కాదు. సమాజంలో ఎంతమందికి నీ కంట్రిబ్యూషన్ ఉంది అన్నదే సిసలయిన జీవితం. రచయిత, చిత్రకారుడు, వ్యాపారవేత్త, రాజకీయవేత్త, డాక్టర్, ఇంజినీయర్, కార్మికుడు, వ్యవసాయదారుడు... ఎవరయినా కావొచ్చు. ఏ రంగమయినా కావొచ్చు. నీ చుట్టూ ఉన్న ఒక ప్రపంచం ఒక మార్కెట్ అనుకుంటే - అందులో నీకంటూ నువ్వు సృష్టించుకున్న "డిమాండ్" ఏంటి అన్నదాని మీద ఆధారపడే నీ విజయం ఉంటుంది. ఆ విజయమే నువ్వు కోరుకున్న సాంఘిక, ఆర్థిక స్థాయికి నిన్ను తీసుకెళుతుంది. 

ఇదే సందర్భంలో బంకర్ హంట్ గురించి కూడా చెప్పుకోవచ్చు. ఒక సాధారణ ప్రత్తి రైతు స్థాయి నుంచి, బిలియన్ల డాలర్ల కాటన్ ఇండస్జ్ట్రియలిస్టుగా ఎదిగిన ఈ వ్యక్తిని ఒక టీవీ చానెల్ వాళ్లు ఇంటర్వ్యూ తీసుకున్నారు. ఆ ఇంటర్వ్యూలో, "ఆర్థికంగా విజయం సాధించాలనుకొనేవాళ్లకు మీరిచ్చే సలహా ఏంటి?" అని ఒక రొటీన్ ప్రశ్న వేశారు. దానికి హంట్ ఇచ్చిన సమాధానం ఇది...

"ఆర్ధికంగానే కాదు - జీవితంలోని ఏ దశలోనయినా, ఏ పార్శ్వంలోనయినా విజయం సాధించడమనేది అందరూ అనుకునేంత కష్టతరమయినది, భయంకరమయినది కానే కాదు. దీనికి రెండే కావాలి. ఒకటి - నువ్వు ఏం సాధించాలనుకుంటున్నావో కచ్చితంగా నిర్ణయించుకోవాలి. రెండోది - ఆ నిర్ణయాన్ని నిజం చేసుకోడానికి నువ్వు చెల్లించాల్సిన మూల్యం ఏంటో కూడా నిర్ధారించుకోవాలి. ఆ మూల్యం చెల్లించే విషయంలో నువ్వు కమిట్ అవ్వాలి."    

ఎవరయినా ఏదయినా సాధించాలనుకొంటే ఇంతకు మించిన స్పష్టత ఏదీ ఉండదు. అవసరం లేదు. అయితే సమస్యంతా ఇక్కడే ఉంది. మనలో దదాపు 95 శాతం మంది అవ్వా, బువ్వా రెండూ కావాలనుకొంటారు. తెలిసి చేసే ఈ పొరపాటువల్ల రెంటినీ కోల్పోయి, ఏదీ సాధించక, చివరకు త్రిశంకు స్వర్గంలో వేలాడుతుంటారు. (ప్రస్తుతం నేనూ అక్కడే ఉన్నాను!)

ఇప్పుడు భారీగా ఆలోచించండి. మీలోని నేచురల్ గిఫ్ట్స్ ని, నైపుణ్యాన్ని ఎంత భారీగా ఉపయోగించే అవకాశాలున్నాయి? ఏ దిశలో వెంటనే ప్రయత్నాలు ప్రారంభించాలి? ఏ భారీ లక్ష్యం అధిగమించాలి? ...  ఈ ప్రశ్నలకి సమాధానాలు మీరు తెలుసుకోవాలి. ఈ క్షణం నుంచే ఆ దిశలో పని చేయడం ప్రారంభించాలి. ఈ మొదటి అడుగులే భవిష్యత్తులో మీ జీవితంలోని ఎన్నో భారీ ఆర్ధిక విజయాలకు, జీవితంలో అర్థానికి, పరమార్థానికీ పునాదులవుతాయి. నిజం, చాయిస్ ఎప్పుడూ మనదే!

క్రియేటివ్ ఫ్రీడమ్

ఒక మళయాళీ చిత్రం తో సహా, మూడు ప్రాజెక్ట్ లు సెట్ చేసుకొని, ఇంక అంతా  ఓకే అనుకుంటున్న టైం లోనే, బంజారా హిల్స్ లో, ఆ రోజు అర్థరాత్రి నాకు యాక్సిడెంట్ అయింది. సర్జరీలు, తర్వాతి బెడ్ రెస్టు, రికవరీలతో - చూస్తూండగానే దాదాపు ఒక సంవత్సరం గడిచిపోయింది. మళ్లీ ఇంకో పుట్టిన రోజు వచ్చింది. గడిచింది. పోయింది. 

నిన్నటి నా పుట్టిన రోజుకి కొంత ప్రాముఖ్యముంది. చాలా ఏళ్ల తర్వాత ఈ పుట్టిన రోజునాడు నేను అనుకున్నదే చేశాను. అనుకున్నట్టుగానే ఎంజాయ్ చేశాను. విచిత్రమేంటంటే, చాలా ఏళ్ల తర్వాత అలా చేయగలిగాను.

ఇంకో 365 రోజుల తర్వాత, నా మరో బర్త్ డే వచ్చేటప్పటికల్లా - సుమారు ఆరేళ్ల క్రితం నేను కోల్పోయిన నా క్రియేటివ్ ఫ్రీడమ్ ని మళ్లీ నూటికి నూరు శాతం తిరిగి తెచ్చుకోగలనన్న నమ్మకంతో ఇప్పుడు నేనున్నాను.  ఆ దిశలోనే నా పనులు, ప్రయత్నాలు ముమ్మరం చేశాను. నా గురించి నిజంగా బాగా తెలిసిన నాకత్యంత ప్రియమైన నా మిత్రులు, శ్రేయోభిలాషులు ఈ విషయంలో నాకు వారి సంపూర్ణ సహకారం అందిస్తారన్న నమ్మకం కూడా ఇప్పుడు నాకుంది.  

కానీ, ఆలస్యమంతా ఒక అతి చిన్న "స్టార్ట్ అప్" అమౌంట్ దగ్గరే జరుగుతోంది. అదే ఆశ్చర్యకరం! కానీ, ఈ విషయంలో కూడా - ఊహించని విధంగా ఏ మిత్రుని రూపంలోనో, మరే శ్రేయోభిలాషి రూపంలోనో - ఏదో ఓ మిరాకిల్ జరుగుతుందనీ, అదీ ఈ వారం లోనే జరుగుతుందనీ నా గట్టి నమ్మకం. 

ఏది ఎలా ఉన్నా - నేను ఎంచుకున్న మార్గంలో ముందుకు సాగిపోవడమే ఇప్పుడు నేను చేయగలిగిందీ, చేస్తున్నదీ. ఈ ప్రయత్నంలో ఊహించని ఏవేవో చిన్న చిన్న ఇబ్బందులు, అవాంతరాలు తప్పనిసరి. వాటిని ఎదుర్కొనే అనుభవం, మైండ్ సెట్, నెట్ వర్క్ నాకున్నాయి.   

ఇక - ఇప్పుడు నేను తెలుగులో ప్లాన్ చేస్తున్న ‘సీరీస్ ఆఫ్ మైక్రో బడ్జెట్ కమర్షియల్ సినిమాలు’ నా కోసం నేను నిర్దేశించుకున్న ప్రధాన లక్ష్యం లో ఒక అతి చిన్న భాగం మాత్రమే. ఇంతకు ముందే, ఇదే బ్లాగ్ లో చాలా సార్లు, చాలా చోట్ల చెప్పినట్టుగా - సినిమాలే నా ప్రధాన వ్యాపకం గానీ, లక్ష్యం గానీ కాదు. నా ప్రధాన లక్ష్యాన్ని నేను చేరుకోడానికి ఈ సినిమాలు ఒక ప్లాట్ ఫామ్ మాత్రమే.

Thanks a million in advance to all my friends and well-wishers, for all your support and best wishes...

బిగ్ ఫైవ్ (Big 5)

సినీ ఫీల్డు లోకి నేను నేరుగా ఎంటర్ కాకముందు రాసిన పుస్తకం ‘సినిమా స్క్రిప్ట్ రచనాశిల్పం’. ఫార్మాలిటీగా ఆ పుస్తకాన్ని ఎవరో ఒకరికి అంకితమిస్తే బాగుంటుంది అనిపించింది. ఆలోచించాను. వెంటనే నా యూనివర్సిటీ మిత్రబృందం "బిగ్ ఫైవ్" గుర్తొచ్చింది. బిగ్ ఫైవ్ కే ఆ పుస్తకాన్ని అంకితమిచ్చాను. (మిగిలిన నా ఇతర యూనివర్సిటీ మిత్రులను కూడా ఆ పుస్తకంలో గుర్తుచేసుకున్నాను. అది వేరే విషయం.)

ప్రతాప్ రెడ్డి, దయానంద్ రావ్, నేను, శేషాద్రి, రాందాస్ … ఉస్మానియా యూనివర్సిటీలో ఎం ఏ తెలుగు చదివినప్పుడు, మేం అయిదుగురం చాలా క్లోజ్. మా అయిదుగురిలో ఒక్కొక్కరు ఒక్కో విషయంలో ఎక్స్ పర్ట్! ఎం ఏ చదివిన ఆ రెండేళ్లూ మాదే హవా. ఈ పిక్నిక్ వెళ్లినా, ఏ టూర్ వెళ్లినా, ఏ చిన్న ప్రోగ్రాం ప్లాన్ చేయాలన్నా అది ముందు మా దగ్గరే డిసైడ్ అయ్యేది. వన్ ఫైన్ మార్నింగ్ - మాలో ఒకడు (రాందాస్)  మాగ్రూప్ కి "బిగ్ ఫైవ్" అని క్యాజువల్ గా నామకరణం చేశాడు. అదే అలా ఫిక్స్ అయిపోయింది.  క్లాసెస్ నడవాలన్నా, నడవొద్దన్నా, సెల్ఫ్ హాలిడేస్ డిక్లేర్ చేసుకోవాలన్నా, ఎవరినైనా ఏడిపించాలన్నా, చివరికి .. జీవితంలో ఎన్నడూ పాడని వాళ్ల చేత పూర్తి పాట పాడించి చప్పట్లు కొట్టించాలన్నా .. అన్నీ మేం అయిదుగురమే ప్లాన్ చేసి సక్సెస్ చేసే వాళ్లం.   

ఇక్కడే ఒక వాస్తవం కూడా చెప్పుకోవాలి. ఏవో చిన్న చిన్న డిఫరెన్సెస్ తప్ప - మా ఎం ఏ క్లాస్ లోని మిగిలిన అందరి పట్ల కూడా మా అయిదుగురికీ అదే క్లోజ్ నెస్, అదే అభిమానం ఉండేది. ఇప్పటికీ ఉంది. కాకపోతే, మేం అయిదుగురమే అలా ఒక బ్రాండ్ తో (బిగ్ ఫైవ్) క్లోజ్ అయిపోవటం మా యాకూబ్ లాంటి ఇతర మిత్రులకు బాగా మండేది. వాడు అప్పుడప్పుడూ బయటపడి తిట్టేవాడు కూడా! వాడంటే మా అయిదుగురికీ చాలా అభిమానం. వాడు మాకు అందించిన ఆనాటి రొట్టమాకు రేవు (వాళ్ల ఊరు) అనుభూతిని ఇప్పటికీ మర్చిపోలేం. ఆ అనుభూతిని మరేదీ బహుశా రిప్లేస్ చేయలేదు. వాడే - ఇప్పటి “కవి యాకూబ్!”

మళ్లీ బిగ్ ఫైవ్ దగ్గరికి వద్దాం…

బిగ్ ఫైవ్ కి గుండెకాయ మా దయానంద్ రావ్. ఆయన లేకపోతే నిజంగా బిగ్ ఫైవ్ లేదు. ఆయనే లేకపోతే, గత 27 ఏళ్లుగా మా ఎం ఏ మిత్రులందరం కలుసుకున్న ఎన్నో కార్యక్రమాలు, మీట్స్ లేవు. ఇంకా చెప్పాలంటే - అసలు మా ఎం ఏ మిత్రులందరం  ఒకరికొకరం మళ్లీ కలుసుకొనేవాళ్లం కాదు.

ఆయనకి ఒక్కటే తెలుసు. స్నేహం. ఆ ఒక్క పదం కోసమే అతని జీవితం. బహుశా ఇప్పటికీ అంతే. అదే అతని బలం, అదే అతని బలహీనత కూడా.  స్నేహం కోసం ఏమయినా చేస్తాడు. అవసరమయితే ఎవరినయినా, ఎంత  పరుషమయిన మాటలయినా అంటాడు..పడతాడు. మంచి భావుకుడు. నవలలు తెగ చదివేవాడు. యండమూరి నవలలంటే మరీ పడి చచ్చేవాడు. నచ్చిన కొటేషన్స్ ని డైరీల్లో అంత అందంగా రాసుకుంటారని ఆయన రాసుకున్న కొటేషన్ల డైరీలను చూశాకే నాకు తెలిసింది!  ఫ్రెండ్స్ కి రాసుకొనే ఉత్తరాలకోసం అందమయిన కలర్ లెటర్ ప్యాడ్స్ ని వాడతారని కూడా దయానంద్ దగ్గరి ఎన్నో అందమయిన లెటర్ ప్యాడ్స్ చూశాకే తెలిసింది నాకు.

మా ఎం ఏ మిత్ర బృందానికీ, ముఖ్యంగా మా బిగ్ ఫైవ్ కు, దయానంద్ సొంత ఊరు బుధ్ధారం ఒక ఫ్రీ హాలిడే స్పాట్ లా ఉండేది. అక్కడికి మేం ఎన్ని సార్లు వెళ్లామో, అక్కడ ఎంత ఎంజాయ్  చేశామో ... బహుశా ఆ రోజులు ఇక మళ్లీ రావు. రావు.

దయానంద్ రావ్ ని ముందు నేను తన పూర్తి పేరుతో పిలిచేవాణ్ణి. ఆ తర్వాత కొద్ది రోజులు అందర్లా "దయా" అని పిలిచేవాణ్ణి. ఆ తర్వాత "అన్నా" అని పిలుస్తూ దానికి ఫిక్స్ అయిపోయాను. అదేంటోగానీ, ఆయన కంటే పెద్దవాడయిన మా ప్రతాప్, నేనూ ఒరే అంటే ఒరే అనుకునేవాళ్లం. ఈయన్ని మాత్రం ఒరే అనే చాన్స్ నాకు ఇవ్వలేదు. కనీసం ఒక్క సారి, ఆయన బై మిస్టేక్ - ఒరే అని నన్ను అన్నా బుక్ అయిపోయేవాడు. ఆ తర్వాత ఎలాగూ తప్పేది కాదు.  కానీ, నిజానికి దీని వెనక ఇంకో కారణముంది .. 

“అన్న” నన్ను ఎప్పుడూ ఒక స్వంత తమ్ముడిలా చూసేవాడు. అలా ఫీలయ్యేవాడు. నా పట్ల తన ఫీలింగ్ ఇదీ అని నాకు చెప్పేవాడు చాలాసార్లు. తమ్ముడిపట్ల ఒక అన్న బాధ్యత ఎలా ఉంటుందో దాన్ని ప్రాక్టికల్ గా కూడా చాలా సార్లు ఆచరణలో చూపించాడు. అవి చాలా చిన్న విషయాలే కావొచ్చు. కానీ, వాటికి అంత గొప్ప విలువ నేనిస్తాను.

ఇక పర్సనల్ మేటర్స్ అంటే .. బహుశా నా స్నేహ బృందంలో, నాకు సంబంధించిన అన్ని సెన్సిటివ్ విషయాలు ఆయనకు తెల్సినంతగా మరెవ్వరికీ తెలీదు. ఆయన ప్రేమలూ, వైఫల్యాలూ, ఆకర్షణలూ అన్నీ నాకు తెల్సు. అవన్నీ ప్రతి మనిషి జీవితంలోనూ ఒక విడదీయరాని భాగం. ఆ  నిజాన్ని నేను నమ్ముతాను. 

సుమారు మూడేళ్ల క్రితం మా నాన్న మరణించేవరకూ నాకు ఎన్నో ఉత్తరాలు రాశాడు. ఆ ఉత్తరాల సంఖ్య ఒక రికార్డ్. అలాగే - నా ఎం ఏ రోజుల నుంచీ, ఈ ఇంటర్నెట్టూ-మొబైల్ ఫోన్స్ పాప్యులర్ కాకముందటి ఇటీవలి కాలం వరకూ, ఈ 'అన్న' నాకు రాసిన ఉత్తరాల సంఖ్య కూడా ఒక రికార్డ్.

మా నాన్న తర్వాత నాకు అంత పెద్ద సంఖ్యలో  లెటర్స్ రాసింది ఈ అన్న ఒక్కడే. 

అలాంటి మా అన్నకీ నాకూ మధ్య కూడా ఒక చిన్న గ్యాప్ ఏర్పడటానికి కూడా పరోక్షంగా నా సినీ నేపథ్యమే కారణమయ్యిందంటే అర్థం చేసుకోవచ్చు. దట్ ఈజ్ సినిమా! దట్ ఈజ్ లైఫ్!! 

కమర్షియల్ ఆర్ట్ సినిమా!

నా మిత్రుడు గుడిపాటి సాహిత్య పత్రిక "పాలపిట్ట" లో ఈ మధ్య ఒక ఇంటర్వ్యూ చదివాను. అది ఓల్గా, కుటుంబరావుల ఇంటర్వ్యూ. సత్యజిత్ రే ని వాళ్లు కలిసినప్పుడు ఒక సందర్భంలో ఆయన ఇలా అన్నాట్ట: "సినిమా తీయాలన్న కమిట్మెంట్ ఉంటే చాలు. డబ్బులు ఎప్పుడూ సమస్య కాదు" అని! ఎలా కాదనగలం?

సత్యజిత్ రే "పథేర్ పాంచాలి" అలాగే తీశాడు. ఉద్యోగం చేస్తూ, జీతం వచ్చినపుడల్లా ఆ డబ్బుతో షూటింగ్ ప్లాన్ చేస్తూ, మరికొంతమంది మిత్రుల ద్వారా కూడా అవసరమయిన డబ్బు ఎప్పటికప్పుడు సమకూర్చుకుంటూ, అంచెలంచెలుగా తీశారు. అలాంటి అనుభవంతో చెప్పిన మాట అది. ఆ సినిమానే ఆయనకు అంత పేరు తెచ్చిపెట్టింది. ఆ తర్వాత సత్యజిత్ రే ఇంకెన్నో పిక్చర్లు తీశారు. ఆయన అనుకున్న సినిమాలే తీశారు. విషయం ఇక్కడ ఆర్ట్ సినిమాలా, కమర్షియల్ సినిమాలా అన్నది కాదు. అనుకున్న సినిమాని ఒక కమిట్మెంట్ తో చేయగలగటం.

అయితే ఇక్కడో నిజం చెప్పుకోవాలి. ఆర్ట్ సినిమాలకు డబ్బు విషయంలో ఎలాంటి సమస్య ఉండదు. కారణం,  ఎక్కడో అక్కడ ఆర్ట్ సినిమాని ప్రేమించే ప్రొడ్యూసర్లుంటారు. లాభాపేక్ష లేకుండా వీలయినంత ఇన్వెస్ట్ చేస్తారు. కమర్షియల్ సినిమాల విషయంలో మాత్రం డబ్బే కష్టం, ఇటీవలి వరకూ. కానీ, ఇప్పుడా సమస్య లేదు. ఫిల్మ్ మేకింగ్ లో వచ్చిన లేటెస్ట్ టెక్నాలజీ ఇందుకు దోహదం చేస్తోంది.

నిజంగా సినిమా తీయాలనుకుంటే ఇప్పుడు డబ్బు సమస్య కాదు. అంత తక్కువ బడ్జెట్ లో ఈ రోజుల్లో సినిమా తీయొచ్చు. అంతా కొత్తవాళ్లతో, నేచురల్ లొకేషన్లలో సినిమా తీస్తే - దాదాపు అది "నో బడ్జెట్" సినిమానే! ఇటీవలి కాలంలో వచ్చిన ఎన్నో యూత్ ఫుల్ కమర్షియల్ సినిమాలు ఈ విషయాన్ని నిరూపించాయి. పుష్కలంగా డబ్బుల వర్షం కురిపించాయి.

అంతా కొత్త వాళ్లతో, ఇప్పుడు నేను ప్లాన్ చేస్తున్న మైక్రో బడ్జెట్ సినిమాలూ ఇలాంటివే. యూత్ ఫుల్ కమర్షియల్ ఎంటర్ టైనర్స్. కేవలం బడ్జెట్ దృష్టితో చూస్తే, వీటిని కమర్షియల్ ఆర్ట్ సినిమాలనవచ్చేమో! ఏ కొంచెం హిట్ టాక్ వచ్చినా, వీటి కలెక్షన్ ఇంచుమించు పెద్ద సినిమాలకు పోటీగా ఉంటుంది. సినిమా ఆడకపోయినా, ఈ రేంజ్ బడ్జెట్ లో అసలు రిస్క్ అనేదే ఉండదు. ఇంకేం కావాలి?

నా మినీ లేబొరేటరీ

గత ఆగస్ట్ లో - ఈ బ్లాగ్ ను నేను ముందుగా మొదలెట్టిన ఉద్దేశ్యం వేరు. తర్వాత, ఈ రెండు మూడు నెలల్లోనే, రెండు మూడు మలుపులు తిరిగి, చివరికి ఇదే నా పర్సనల్ బ్లాగ్ అయిపోయింది.

ముందు సినిమాల కోసమే అనుకున్నాను. సినిమాలకు సంబంధించిన అంశాలే ఇందులో రాశాను. తర్వాత, కేవలం టిట్ బిట్స్ లాగా చిన్న చిన్న బ్లాగ్ పోస్టులు మాత్రమే రాయాలనుకున్నాను. ఆ తర్వాత, నాకు రాయాలని అనిపించిన ప్రతీదీ ఇందులో రాయటం మొదలెట్టాను. ఇంక మార్పులేం లేవు. ఉండవు. నేను ఏం రాయాలనుకున్నా... నా మిత్రులు, శ్రేయోభిలాషులు, బ్లాగ్ రీడర్స్ తో ఏం షేర్ చేసుకోవాలనుకున్నా ... చివరికి, నాకు నేను ఏదయినా గట్టిగా చెప్పుకోవాలనుకున్నా - ఇక ఇదే నా తెల్ల కాగితం. 

"నా జీవితాన్ని నేను సృష్టించుకుంటాను!" ...  "జీవితంలో ఎలా జరగాలని రాసిపెట్టి ఉంటే అలాగే జరుగుతుంది!" ...

ఈ రెండూ రెండు విభిన్న అలోచనా విధానాలు. భూమ్యాకాశాల అంతరం ఉన్న రెండు భిన్న ధ్రువాలు. ప్రపంచ వ్యాప్తంగా ఏ కాలమాన పరిస్థితుల్లోనయినా ప్రధానంగా ఈ రెండు అలోచనా విధానాలే కొనసాగుతుంటాయి. మొదటి వ్యక్తి జీవన వాహనానికి సంబంధించిన "స్టీరింగ్" అతని చేతుల్లోనే ఉంటుంది. రెండో వ్యక్తి తన స్టీరింగ్ ను గాలికి వదిలేస్తాడు. దేని ఫలితం ఎలా ఉంటుందో ఎవరయినా  ఇట్టే ఊహించవచ్చు. ప్రస్తుతం నా స్టీరింగ్ మళ్లీ  నాచేతుల్లోకి తీసుకున్నాను. కొంచెం ఆలస్యంగా.

సామర్థ్యం ఉన్నప్పుడు మరింతగా ఎదగడానికి ప్రయత్నించడం, మరింత ఉన్నతమైన జీవనశైలిని కోరుకోవటం తప్పు కాదు. అసంతృప్తితో బాధితుడుగా మిగిలిపోవటమా, సంతృప్తితో అనుకున్నస్థాయికి ఎదగడమా అన్నది పూర్తిగా మన చేతుల్లోనే ఉంటుంది. "ఈ రోజు నేనిలా ఉండటానికి నూటికి నూరు పాళ్లూ బాధ్యుడిని నేనే"  అని స్వీయ విమర్శ చేసుకోవడం అనేది ఎప్పుడయినా సరే, జీవితంలో ఒక మంచి మలుపుకి కారణమవుతుంది. ప్రస్తుతం అలాంటి ఒక మలుపుకి దగ్గరలో ఉన్నాను. 

ఇలాంటి సమయంలో, ఎల్లవేళలా నాకు అతి సమీపంలో ఉండి, నాకు అవసరమయిన కంపెనీ ఇస్తున్న నేస్తాలు ప్రస్తుతం నాకు రెండున్నాయి. ఒకటి - ఫేస్ బుక్. రెండవది - నగ్నచిత్రం, నా బ్లాగ్.

ఫేస్ బుక్ లో ప్రపంచం చూస్తున్నాను. ప్రపంచంలో నన్ను చూసుకుంటున్నాను. నగ్నచిత్రం లో నన్ను నేను చూసుకుంటున్నాను. నాలో ఉన్న నన్ను ని విశ్లేషించుకుంటున్నాను.

ఈ కొత్త నేస్తాలతో ప్రస్థానం చేస్తూ - నా ఐడియా మజిల్ ను మరింత శక్తివంతం చేసుకుంటున్నాను. ఈ ప్రస్థానంలో నా సినిమా ప్రొఫెషన్ అనేది కేవలం ఒక అతి చిన్న భాగం మాత్రమే.  

సినిమా స్క్రిప్ట్ రాయడం ఎలా?

ఈ మధ్య నేను చాలా సార్లు ఆన్ లైన్ లో కొత్త స్క్రిప్ట్ రైటర్స్ కోసం యాడ్స్ పెట్టాను...

కొత్త రచయితల దగ్గర కొత్త కొత్త కాన్సెప్ట్స్ ఉండే అవకాశం ఉంటుంది కదా .. వాటిల్లో నిజంగా ఏదయినా చాలా బాగా వర్కవుట్ అవుతుందనుకునే లైన్ ఏదయినా దొరికితే, ప్రస్తుతం నేను ప్లాన్ చేస్తున్న కొత్త ప్రాజెక్ట్ కోసం తీసుకుందామన్నది నా ఆలోచన.

అలాగే, ఒక కొత్త రైటర్ కు అవకాశమిచ్చి పరిచయం చేసినట్టు కూడా ఉంటుందని నా ఉద్దేశ్యం. కనీసం ఒక నలుగురు అయినా నాకు అవసరమయిన రేంజ్ లో దొరుకుతారనుకున్నాను.

బాధాకరమయిన విషయమేంటంటే - కనీసం ఒక్కరు కూడా దొరకలేదు.

నా యాడ్ చూసి - సుమారు ఒక పదిమంది వరకు సింపుల్ గా ఒక మెసేజ్ పెట్టారు. ఆ మెసేజ్ చదవటం తోనే వాళ్లకు స్క్రిప్ట్ రైటింగ్ గురించి తెలియదు అనేది అర్థమైపోతుంది.

నోటితో ఏదో కథ చెప్పటం వేరు.. సినిమా స్క్రిప్ట్ రాయటం వేరు అన్న విషయం చాలా మంది రచయితలకు ఇంకా తెలియదంటే  కొంచెం ఆశ్చర్యంగానే ఉంటుంది.

ఇక, ఆల్ రెడీ ఇండస్ట్రీ తో పరిచయం ఉన్న పాతవాళ్లు మాత్రం ఓ ఇద్దరు కాంటాక్ట్ లోకి వచ్చారు. వాళ్లల్లో ఒక రచయిత 'అసలు మీకు ఏం కావాలి?" అని అడిగాడు!

ఏం చెప్పాలి??

"ఓ పది లక్షలు కావాలి" అన్నాను. తన కొశ్చన్ కీ, నా జవాబుకీ సింక్ అవక ఫోన్ పెట్టేశాడా రచయిత.